با ورود اولين اتومبيل به ايران در 1279ش. در دورة مظفرالدين شاه قاجار، به تدريج اين وسيلة نقليه جديد در ايران رواج يافت و عملاً از سال‌هاي 1300ش. به بعد، جاي جانوران باركش را در مسافرت‌هاي شهري و بين شهري گرفت. نخستين راه شوسه كه در سال 1253ش. ميان تهران و شهر ري ساخته شده بود ، الگوي توسعة راههاي كشور شد و به دنبال آن ، پس از انقلاب مشروطيت ، به تدريج راه‌هاي بين شهري تعريض و براي رفت و آمد اتومبيل‌ها آماده شد. در همين حال احداث راه آهن سراسري ايران در سال 1317ش. افتتاح اولين مؤسسه مسافربري هوايي در سال 1306ش. و سرانجام ساخت نخستين فرودگاه كشوري (قلعه مرغي) در سال 1321ش. و سپس فرودگاه مهرآباد در سال 1337ش. زمينة مسافرت را در كشور سهولت بخشيد.

در اوايل اين قرن ، تنها حدود 2400 كيلومتر راه شوسه در كشور وجود داشت و بسياري از سفرها با استفاده از وسايل حمل و نقل سنتي انجام مي‌گرفت . با ورود وسايط نقلية جديد زميني و هوايي به كشور و ساخت و توسعة راهها و فرودگاه ، امكان سفر به ايران و در ايران آسان‌تر شد و به دنبال آن، تعداد مسافران خارجي افزايش يافت. البته كشف نخستين چاه نفت در مسجد سليمان به سال 1907م. توجه كشورهاي صنعتي را به سوي ايران جلب كرد و در سال‌هاي پس از آن ايران يكي از پر رفت و آمدترين كشورهاي منطقه محسوب شد.

افزايش مسافران خارجي به ايران و استقبال مردم از وسايط نقلية جديد و تسهيلاتي كه طي نيم قرن در كشور به وجود آمده بود ، حجم مسافرت در كشور را بالا مي برد .

يهوديان از قرن‌ها پيش در كنار هم در اين سرزمين زندگي كرده و مي‌كنند. اقوام مختلف ايراني شامل فارس‌ها ، لرها ، كردها ، بلوچ‌ها ، تاتها، گيلگها ، مازندرانيها ، تالش‌ها در كنار اقوام ترك تبار، عرب ، تركمن ، ارمني و... نمونه يك همزيستي كامل و همبستگي پايدار ملي را به نمايش گذاشته‌اند كه دربسياري از نقاط دنيا سابقه ندارد.