| زبان براهويي تنها عضو شاخة شمال غربي خانوادة بزرگ زبانهاي دراويدي است. كه مراكز اصلي رواج آنها بخشهاي مركزي ، شرقي و جنوبي هند ، سريلانكا ، پاكستان ، نپال و مالديو است.. نياي اين زبان در حدود سال 4000 ق‌م از تنة اصلي زبانهاي دراويدي جدا شده ، و اكنون تنها زبان دراويديي است كه اكثر سخنگويانش در خارج از هند مسكن دارند . مركز اصلي اين زبان بلوچستان پاكستان است ، اما سخنگويان آن را در شمال هند ، افغانستان ، تركمنستان (افشار ، سيستان‌نامه ، 2/957) و ايران نيز مي‌توان يافت . براهويي زبانان ايران در روستاهاي لوتك ، حسين‌آباد ، سه كوهه و در دامنه‌هاي كوه خواجه در سيستان و نيز اطراف شهرستان خاش در بلوچستان زندگي مي‌كنند . شماري از آنان نيز در استانهاي خراسان (به خصوص سرخس) و گلستان (به خصوص گنبد قابوس) پراكنده‌اند. برخي به غلط براهويي را شاخه‌اي از زبان كردي دانسته‌اند.
براهويي مانند ديگر زبانهاي دراويدي زباني پيوندي است ، جنس دستوري ندارد ، فعل معمولاً در آخر جمله قرار مي‌گيرد و جالب‌ترين ويژگي آن نفي فعل به كمك ميانوند است.
تنها حدود 15% از واژه‌هاي براهويي واژه‌هاي اصيل دراويدي است و اكثر واژه‌هاي آن را واژه‌هاي دخيل بلوچي تشكيل مي‌دهد . به علاوه ، گاه واژه‌هاي هندي ، فارسي و عربي نيز مستقيماً ، يا از طريق بلوچي به اين زبان راه يافته‌اند.براهويي خط مخصوص ندارد و در نگارش ادبيات عامة آن از خط عربي استفاده مي‌شود. | 
